Državni simboli

Državna zastava



Japanska drzavna zastava sa crvenim krugom koji simbolizuje sunce u sredini naziva se Hinomaru, sto u doslovnom prevodu znaci "Suncev krug". Tokugava (Tokugawa) Sogunat (1603-1867) usvojio je zastavu za svoje brodove pocetkom XVII veka. Sredinom XIX veka, Sogunat donosi dekret kojim se svi japanski brodovi obavezuju da na sebi nose zastavu sa suncem na beloj podlozi.Zastava je prvi put koriscena kao simbol nacije prilikom putovanja delegacije Japanskih diplomata u Sjedinjene Americke Drzave 1860. godine. 1870. godine, Meidji vlada zvanicno odredjuje da se zastava ima koristiti na trgovackim i vojnim brodovima, i prvi put propisuje tacne dimenzije (pravougaoni oblik, odnos stranica 10 prema 7, sa precnikom sunca od 3/5 sirine i centrom kruga postavljenim za jedan stoti deo duzine blize delu zastave na kome se postavlja koplje). Dugo vremena, Hinomaru nije bila zvanicno definisana kao drzavna zastava (tokom vremena, izdata su mnogobrojna obavestenja i dokumenti u kojima je prakticno uspostavljen status Hinomaru kao zastave koja predstavlja Japan, ali je Nacionalni Diet tek 27. maja 1999. godine zvanicno doneo zakon kojim se Hinomaru proglasava drzavnom zastavom Japana).
Ovim zakonom su i dimenzije zastave za nijansu promenjene - pravougaonik sa odnosom stranica 10 za duzinu i 7 za sirinu, sa precnikom sunca 3/5 sirine i centrom crvenog kruga tacno na sredini zastave.
Grb

Grb Jаpаnа je žutа ili nаrаndžаstа hrizаntemа sа crnim ili crvenim obodom ili pozаdinom. Centrаlni disk je okružen sа 16 lаticа. Ovаj grb sme koristiti sаmo cаr Jаpаnа. Ostаli člаnovi cаrske porodice koriste verziju sа 14 lаticа.
Himna
Autor je nepoznat, a tekst pesme potice iz zbirki pesama Kokinshu i Wakan-Roeishu koje datiraju iz X veka. Melodija je zapravo adaptacija stare japanske orkestarske kompozicije. 1860. godine, Dzon Vilijam Fenton (John William Fenton), Englez koji je bio prvi sef orkestra Japanske Armije, komponovao je melodiju za "Kimigajo" (Kimigayo), koja je bila u upotrebi sve do 1881. godine, kada je oformljen poseban komitet sa zadatkom da izabere prikladniju melodiju. Iste godine izbor je pao na kompoziciju Hiromiri Hajasija (Hiromori Hayashi), dvorskog muzicara. Melodiju je bilo neophodno (s obzirom da je bila komponovana za izvodjenje uglavnom na tradicionalnim japanskim instrumentima i bazirana na gagaku skali) uskladiti sa zapadnom muzickom skalom, sto je ucinio Franz Ekert (Franz Eckert), Fentonov naslednik na mestu sefa armijskog orkestra. Ova verzija kompozicije prvi put je izvedena na Dvoru povodom rodjendana Cara Meidji (Meiji) 1880. godine. "Kimigajo" je prihvacena kao himna Japana 1888. godine. Ministarstvo obrtazovanja je 1893. godine donelo odluku da to postane svecana pesma koja se u osnovnim skolama imala izvoditi za drzavne praznike. Uskoro je pocelo i njeno koriscenje na drzavnim ceremonijama i sportskim dogadjajima. Iako je godinama bila prisutna u javnosti kao drzavna himna, "Kimigajo" (Vlаdаvinа nаšeg cаrа) je to postala tek 27. maja 1999. godine, kada je Diet doneo zakon kojim je ovo ozvaniceno.



Tekst:
Kimigayo wa
Chiyo ni yachiyo ni
Sazare-ishi no
Iwao to narite
Koke no musu made
Bazil Hal Cemberlen (Basil Hall Chamberlain), cuveni britanski profesor (1850-1935), autor je najpoznatijeg prevoda pesme na engleski jezik.
Thousands of years of happy reign be thine;
Rule on, my lord, till what are pebbles now
By ages united to mighty rocks shall grow
Whose venerable sides the moss doth line.

Aranzman kompozicije za orkestar i simfonijski orkestar uradjen je na bazi Ekartove harmonizacije, a autor je Takanobu Saito (Takanobu Saitoh).