Kabuki pozorište

[You must be registered and logged in to see this image.]

Kabuki (歌舞伎 kabuki) je vrsta tradicionalnog japanskog pozorišta , nastala tokom Edo perioda . Nasuprot starijim umetničkim oblicima kao što je No , koji su bili rezervisani za aristokratiju , kabuki je bio popularan među pripadnicima siromašnog staleža .

Nastanak kabuki pozorišta vezuje se za 1596. godinu kada je devojka Izumo Okuni, izvela čudan ples na obali reke Kamo u Kjotu. Bila je neobično obučena za tadašnje uslove – na sebi je imala dugačku haljinu, šarenu maramu, povez oko glave, velike ogrlice i razne narukvice. Uz elemente budističkog plesa, svom plesu je dodala i neke slobodne pokrete, koji su ga, uz zveckanje ogrlica i narukvica, činili vrlo zanimljivim i nesvakidašnjim. Tako je kabuki dobio svoje ime: ka pevanje, bu ples, ki veština, a reč dolazi od glagola kabuku što znači „nagnuti se“.

Posle smrti Izumo Okuni 1610. godine, njeni naslednici ulepšali su formu koja je nazavana onna kabuki odnosno ženski kabuki. U ovom periodu u predstavu je uveden i šamisen, trožičani instrument, za naglašavanje dramske radnje.

Kabuki predstave se bave istorijskim događajima , moralnim konfliktima u ljubavnim odnosima i sl . Glumci koriste staromodni jezik koji sve teže razumeju čak i današnji Japanci . Pri tome govore monotonim glasom , praćeni tradicionalnim japanskim instrumentima .

Osnovna razlika između zapadnog i kabuki pozorišta je u samoj bini. U kabukiju, bina ima dodatnu stazu ili prolaz koji prolazi kroz publiku, a zove se hanamići. Pozornica nikad nije preterano ukrašena kako ne bi ugrozila glumca, a hanamići se ukrašava u zavisnosti od funkcije u predstavi. Pozornice su sastavljene iz nekoliko platformi kako bi se odvojili prostor, enterijer i eksterijer ili pak kako bi se ukazalo na razliku u društvenom statusu. Sa leve strane bine postavljeni su svirač šamisena i pevač narator, a sa desne, na prvoj platformi, nalazi se orkestar.

Srž kabuki pozorišta je zapravo igra. Za vreme plesnih momenata glumci kroz mimiku opisuju raspoloženje, misli i prolazne emocije likova. Uglavnom se prilikom plesa koriste rekviziti kao što su mačevi, lule ili fenjeri, ali svakako su najvažniji lepeza i tenugui (neka vrsta ubrusa ili maramice, koja se za pozorište pravila od svile).

Kabuki predstave odigravaju se na rotacionoj pozornici ( kabuki no butai ) , koja je opremljena posebnim otvorima kroz koje glumci mogu da se pojavljuju i nestaju .

U prvo vreme , u kabuki predstavama igrali su i muškarci i žene . Kasnije , tokom Edo perioda , Tokugava šoguni su zabranili ženama da glume , a ovo ograničenje zadržalo se do danas . Zbog toga se jedan broj kabuki glumaca specijalizuje za ženske uloge ( onagata ) .

Iako je kabuki pozorište pretrpelo promene, gledaoci i danas posmatraju predstavu na isti način kao što je to činila publika iz Edo perioda. Tako je duh kabuki pozorišta u celini i danas ostao autentično japanski, čineći ga sveobuhvatnom umetnošću u kojoj je svaka zasebna umetnost angažovana i posebno razvijena da pomogne u stvaranju potpunog efekta sa krajnjim ciljem da se svaki pedalj bine dovede do najvišeg mogućeg stepena dramske lepote.

Najpoznatije kabuki pozorište je Kabukiza u Tokiju , u kome strani turisti predstave mogu da prate na engleskom jeziku preko slušalica .